زمزمه های ذهن من

اصلن از اول می خواستم حرف های مگویم را اینجا بنویسم که چون جُربُزه و توانایی و نیروی ایستادن و تحمل کردن تبعاتش را (مثل از اول عمرم تا حالا) نداشتم و از اسمش هم پیداست که مگو است، وبلاگم تبدیل شده بود به روزمره نگاری با چاشنی لحن ِ شخصیتی و گفتاری موجز خودم. البته بد نبود و روزگار می گذشت تا اینکه خودسانسوری و رخوت ناشی از فشارهای روحی روانی ساری در جامعه بالاخره اثر کرد و در ِ این وبلاگ تار عنکبوت بست و یه عالم خاک گرفته اینجا. حالا ولی فکر می کنم کار به جایی رسیده که اگه ننویسم رسمن خناق می گیرم از دست می رم و شماها ناراحت و انگشت ِ تاسف به دهان می مونین که چه حیف! به همین منظور از این مقطع زمانی به بعد براتون می نویسم و البته یه در میون هم ممکنه ننویسم و هیچ چی هم از اتفاقات یک سال گذشته که نبودم نمیگم بهتون چون ... نپرسیدین. حالا تعداد اندک خواننده قبلی را هم ندارم و شاید بی ملاحظه تر نوشتم