زمزمه های ذهن من

بچه های خیابان عنوان فیلمی ایتالیایی است که 17 سال پیش بسیار مورد علاقه من قرار گرفته بود. ولی منظور من از بچه های خیابان نه آن فیلم و شرایط آن بلکه بچه های خیابانی ایرانی است. بچه هایی که پدر و مادر و خانواده مشخصی ندارند. آنهایی که از سرپناه ، خورد و خوراک ، تحصیل و تربیت و کلا از نیازمندیهای اولیه انسانی برای زندگی محرومند.اطفال و نوزادانی که به بهای ناچیز اجاره داده می شوند تا زندگی را (زندگی؟!!) با گدایی در معابر و چهارراه ها شروع کنند

آنهایی که در آلونکها و محله های اطراف شهرهای بزرگ قربانیان مسلم فقر ، خشونت ، مواد مخدر ، بیماریهای روانی و فحشا خواهند بود

پسران و دختران خردسالی که در پارکها ، معابر و سر چهارراه ها برای فروش فال یا آدامس و... به رهگذران التماس می کنند

پسرانی که با تاریک شدن هوا کیسه های بزرگ بر دوش، زباله های کنار خیابان و منازل را می کاوند و کیسه های پر را در نیمه های شب به وانت هایی که در کوچه های خلوت تر و تاریک تر به انتظارشان هستند تحویل می دهند

...........

چند ماه پیش درست چند روز مانده به سال جدید با یکی از این زباله جمع کن ها صحبت کردم. آنها حتی الیور تویست هم نخواهند شد زیرا نه گذشته ای داشته اند نه حالی و نه امیدی به آینده