Thursday, August 18, 2005
بابک خوش شانس
نمی دونم چی شده چند وقته مرتب خانومهای پیر به من گیر می دن (ندا خیالت راحت، من تا بحال که مثل یه جنتلمن رفتار کردم). راستش من خانوما و آقایون پیر را خیلی دوست دارم و بهشون احترام می گذارم ولی
یک - یک صبح در پیاده روی شلوغ، خانمی پیر- شیک لباس پوشیده و آرایش کرده-از فاصله دور به طرف من میومد، و من غرق در افکار خودم که چقدر خوبه پیرزن و پیرمردهایی که به خودشون می رسند و خوب می پوشند و ... و من هم باید سعی کنم همینجور باشم و پیر که شدم حداکثر سعی ام رو بکنم برخلاف آنچه در مورد پیرمردها جا افتاده، پیرمرد خوش لباس و بخصوص خوش اخلاقی باشم و .. و
- سلام مادر- خانم پیر شیک پوش آرایش کرده داستان ما بود که رسیده بود به من
من، متعجب : سلام
خانم پیر: پسرم حالت خوبه؟ پول باهات هست
من، هیپنوتیزم شده: بلهههه
خانم پیر: سه تومن (در ایران واحد پول هزار تومان شده) داری به من بدی مشکلم حل بشه؟
من حداکثر هوش و زکاوت و زرنگی و ... رو بکار بردم و گفتم فقط هزار تومان دارم و از کیفم درآوردم بهش دادم. وقتی رفت تازه بهوش اومدم. تا عصر به سادگی خودم و به زرنگی و چگونگی کار اون خانوم فکر می کردم. دیگه هم ندیدمش. شاید واقعن در آن زمان احتیاج داشته. بهرحال خیلی خوبه آدم پیر که شد خوش لباس باشه . من که خیلی دوست دارم
دو - یک عصر در پارک هنگام برگشتن به خونه از خانم پیری سبقت گرفتم
-بدو پسرم، بدو برسی
بلله. با من بودین
آره پسرم بدو، عجله کن دارن ناصر رو توی میدون دار می زنن
من هم هاج و واج،نمیشه گفت دویدم ولی سرعتم رو زیاد کردم، نه به این دلیل که مراسم اعدام ناصر رو ببینم!! بلکه زودتر رد بشم تا چیز دیگه ایی نگفته
سه - یک عصر در کوچه هنگام برگشتن به خونه همون خانوم پیر قسمت قبل رو دیدم که از روبرو میومد.فوری رفتم پیاده روی اون طرف که سر به زیر به راهم ادامه بدم. زیر چشمی دیدم داره میاد طرفم و چند جعبه دارو در دستش از فاصله ده متری داد میزنه، بیا اینارو بریز تو چشمم. یکیش رو که از رنگ سبزش تشخیص دادم، قطره بینی بود. معلوم نیست بقیه اش چی بود و می خواست همه رو بریزه تو چشماش. من هم یه جا خالی و فرار-این دفعه هم نمیشه گفت دویدم- صدایش را می شنیدم که به راننده های آژانس که در کوچه بودند می گفت اینا رو بریز تو چشمم. مثل اینکه اونا هم می شناختنش . یکی شون داد زد: آقا محمود بیا خانوم با تو کار دارن
