زمزمه های ذهن من

یکی از مزایا و جاذبه های وبلاگ نویسی برای من- بابک نفیسی -زیر ماسک ناشناس "زمزمه های ذهن من"، هم زدن و مخلوط نمودن احساسات، تفکرات و دانسته هایم و نه لزومن بیان آنها و در مرحله بعدی و مهمتر؛ آشکار کردن پاره ای از آنها با سانسوری محدودتر و سعی در کنار گذاشتن تدریجی ترس یا دلهرهُ در معرض دید و قضاوت درست یا غلط و حق یا ناحق دیگران قرار گرفتن بوده و هست. برای من مشکل بوده که قبول کنم برای بیان فکر یا احساسی- که مطمینم برای همه پیش می آید- مورد موءاخذه قرار بگیرم یا باعث رنجش اطرافیانم بشوم. برای من مشکل بوده سعی کنم همیشه برای بقیه یک فرزند خوب یا همسر خوب باشم(چون پدر و مادرو همسرم جزء عزیزترین هایم هستند و همین بیشترین فشار احساسی برای راضی نگه داشتنشان را بر من تحمیل کرده است) درحالیکه فکر و احساسم برای یک بابک یا آدم خوب بودن چیز دیگری می گفته است

با توجه به اینکه کسانی که مرا می شناسند این وبلاگ را می خوانند، اینجا محلی شد برای بیان افکار و احساساتم در مورد آنها و بقیه آدم های زن و مرد دور و برم (مخصوصن می نویسم زن و مرد؛ چون هنوز که هنوز است حتا برای روشنفکر ترین افراد جامعه ما برخلاف همه ی اِهِن وتلپ ها و منم منم ها خط قرمز نامشخص و ناپیدایی بر روابط بی غَل و غش زن و مرد حاکم است.حتا در بیان فکر و احساس) و محیط اطرافم تا جرات کنم اندکی بیشتر خودم باشم و تمرینی باشد برای بقیه تا با بیشتر شناختن من، مرا همانطور که هستم بپذیرند. می خواهم دوستان جدید و ندیده ای که از طریق همین وبلاگ پیدا کرده ام هم بدانند من کیستم.امسال می خواهم ببینم آشکار شدن هویت واقعی ام (هویت که نه؛ اسم واقعی ام) چه تاثیری در نوع بیان وبلاگم خواهد داشت. می خواهم با قبول سختی ها و درگیری های ذهنی ای که برایم ایجاد خواهد شد، بیشتر از قبل به سمت خودم پیش بروم. می خواهم تمرین رهایی و آزادی بکنم