زمزمه های ذهن من

موسسه حمایت از کودکان مبتلا به سرطان (محک)، موسسه ای غیرانتفاعی است که با کمک های مالی ثابت یا از طریق قلک، خدمات پزشکی یا حمایتی به کودکان مبتلا به سرطان ارایه می کند. این نامه ی یکی از بچه هاست بدون هیچ توضیح اضافه ای (نامه با همان انشا اصلی چاپ شده است)

خدایا از تو می خواهم که تمام بیمارها را شفا بدی و از تو می خواهم که مرا شفا بدی. خدایا کسی که تمام انسان ها را درست کرده تویی. تویی که وقتی دلت بخواهد می توانی که بیماری بدهی و آن را هم شفا بدهی. خدایا هیچ انسانی که بیمار دارند را دل شکسته نکن و از تو می خواهم که تمام انسان هایی که بیمار دارند را شفا بدهی. خدایا از تو می خواهم که دل مادر و پدرم را نشکنی و مرا زودتر شفا بدی. خدایا بچه هیچ گناهی ندارند. خدایا همه می دانند که می خواهی مریض کنی آن را امتحان می کنی که بدونی ما برای زندگی کردن آماده هستیم. خدایا بچه دیگر تحمل ندارند. خدایا من هم مثل همه انسان ها بنده ی تو هستم و من از تو و از امام هایت شفای کامل می خواهم

من در اتاق خواب روی تخت دراز کشیده ام و ندا هم در آن اتاق برای مانی داستان می خواند تا بخوابد و مانی با ادا در آوردن و هزار بامبول می خواهد که نخوابد و انگار همه چیز در این لحظات خوب است. من دوباره و سه باره هر دو نامه چاپ شده در خبرنامه داخلی محک را می خوانم. می دانید خیلی سخت است تصور درد و رنجی که دیگران در اطراف ما، مظلومانه، تحمل می کنند و جنگ و جدل درونی برای مقایسه کردن یا نکردن آن با زندگی در این لحظه خوب ِخودمان. خیلی وقت ها این مقایسه باعث شده از لحظات خوب زندگی خودم لذت نبرم و حتا احساس شرم کنم. سخت ِ؛ خیلی سخت

اگر وقت داشتین به سایت محک در کنار این وبلاگ سری بزنین. تلفن 22490544الی 47
صندوق پستی 5445-19395