زمزمه های ذهن من

هفته گذشته به مانی می گفتیم اگه مهد موندگار بشی اون ماشین پایی رو برات می خریم و مانی هم می گفت باشه و آره و از این حرف ها. جمعه رفته بودیم چیتگر برای ناهار، عصر که داشتیم بساطمون رو می ریختیم توی کوله پشتی، ندا گفت زودتر بریم خونه مانی حموم کنه خوشگل و تروتمییز بچه ام فردا بره مهد کودک. مانی با خنده و خیلی عادی گفت: هه کلک زدم بهتون. فردا توی مهد کودک گریه می کنم می گم عمه م (به پرستارش میگه عمه) رو می خوام

تصمیم گرفتم کلک این آیلتس رو تا تیر بکنم اما نمی رسم وقت براش بگذارم و در نتیجه اون داره کلک من رو می کنه. سو آی اَم و ِری بیزی دیز د ِیز

خدایا من فقط این را برای تو می نویسم. حالت چطور است؟ آیا می دانی من چقدر خوشحالم؟ البته که می دانی؛ از خوشحالی است که من سرم را به دیوار می کوبم. چه چیزی غیر از خوشحال بودن بی حد و حصر، مرا وادار می کند حلقوم هموطن عزیزم را در خیابان بجوم و فحش خواهر و مادر محترم بدهم. من با خوشحالی در خیابان حرکت کرده و به هیچ ماشینی راه نمی دهم و هنگام چاپلوسی برای رییس، زیرآب همکارم را به راحتی آب خوردن می زنم. بله من خوشحال هستم و خوشحالی ام را به خانه می برم و با خانواده ام قسمت می کنم، برای همین است که زیر گوش فرزند دلبندم قرمز شده و پای چشم همسر عزیزم کبود و کبودی چشم من ناشی از خوشحالی همسایه بی همه چیز محترممان است. آخ که چقدر خوشحالم. خوشحال تر از ما هم آفریده ای؟

ای خدا از تو چه پنهون، پارسال کارمون شروع شد به کم شدن و من این وبلاگ رو راه انداختم. بعد کارمون کمتر شد و من خوندن زبان انگلیسی رو شروع کردم وکتابهای الکترونیک انگلیسی می خوندم. بعدا کارمون کمترکمتر شد و من آیلتس رو هم شروع کردم. و من کماکان ناراضی بودم از کمبود کار
بعد یک مرتبه منتقل شدم به یک پروژهء عجله ای ( به اصطلاح ت َسک فورس) حالا دیگه نمی رسم آیلتس بخونم و نمی رسم زبان بخونم و نمی رسم وبلاگ دوستان رو سر بزنم و نمی رسم حتا ایمیل چک کنم. و من کماکان ناراضی هستم
ای خدا من این نامه را خطاب به تو می نویسم! گفته بودم من از آن دسته آدم های ناراضی هستم یا نه؟

با اینکه از فیلترشکن اهدایی خانم نرگس هزار روزنه استفاده می کنم با این حال هنوز دسترسی به کامنت دونی خیلی ها ندارم از جمله خود ِ همان سرکار علیه که می خواستم برایشان چیزی بنویسم